Droga do demokracji 1814 – 1850

W wyniku nasilających się niepokojów społecznych w Europie w 1834 roku król Fryderyk VI został zmuszony do ustanowienia zgromadzeń ludowych, w których uczestniczyli przedstawiciele wszystkich klas społecznych. Zgromadzenia ludowe miały zwiększyć polityczne wpływy społeczeństwa, jednak w praktyce ich uczestnicy nie mogli ustanawiać prawa, a jedynie doradzać królowi.

W Danii ustanowiono cztery zgromadzenia ludowe: dla Jytlandii, dla duńskich wysp, dla Szlezwiku i dla Hosztyna. Był to istotny krok Danii na drodze do demokracji. Chociaż do udziału w zgromadzeniach mogli być wybierani jedynie majętni obywatele, to już samo ich funkcjonowanie doprowadziło do wzrostu zainteresowania polityką ze strony całego duńskiego społeczeństwa. W Danii zaczęła rodzić się kultura polityczna, a wraz z nią pierwsze ruchy polityczne, m.in. Narodowi Liberałowie.

W połowie XIX wieku w Danii nastąpiło nasilenie społecznego sprzeciwu wobec monarchii absolutnej. W 1848 roku w Kopenhadze, podobnie jak w wielu europejskich stolicach, wybuchł protest, którego uczestnicy zażądali od króla Fryderyka VII ustanowienia wolnej konstytucji. W wyniku protestu, 5 lipca 1849 roku Fryderyk VII podpisał Konstytucję Królestwa Danii.

Na mocy nowej konstytucji, po prawie 200 latach monarchii absolutnej, ustanowiono w Danii parlament – Rigsdagen, na który składały się dwie izby – Folketinget i Landstinget. Członkami Folketingu mogli zostać mężczyźni, którzy ukończyli 25 lat. Do Landstingu mogli kandydować zamożni mężczyźni powyżej 40-go roku życia. Prawo biernego udziału w wyborach do parlamentu otrzymali wyłącznie mężczyźni, którzy ukończyli 30 lat.