Druga połowa XVIII wieku

W XIII wieku Dania była królestwem zamieszkałym przez różne grupy etniczne, posługujące się różnymi językami. Elementami łączącymi te grupy była osoba monarchy i wspólny kościół. Duński król sprawował w tym okresie władzę nad Danią, Norwegią, Szlezwikiem i Holsztynem, a także nad wyspami w Indiach Zachodnich oraz terytoriami położonymi na Północnym Atlantyku: Islandią, Grenlandią i Wyspami Owczymi.

Po koniec XVIII wieku zamożna klasa średnia w Danii zaczęła przywiązywać coraz większe znaczenie do pojęcia narodowości. W 1776 roku uchwalone zostało pierwsze prawo o obywatelstwie, które zakładało m.in., że zatrudnienie w państwie duńskim mogły podejmować wyłącznie osoby urodzone w Danii, Norwegii, Szlezwiku lub Holsztynie. Była to reakcja na rządy Johanna Friedricha Struensee, który zatrudnił wielu urzędników pochodzenia niemieckiego. Celem nowego prawa było również złagodzenie wrogich nastrojów wobec niemieckich urzędników.