Epoka Wikingów 750 - 1035

Wikingowie przedstawiani są często jako brutalni wojownicy. W rzeczywistości jednak większość duńskiego społeczeństwa w pierwszym tysiącleciu naszej ery stanowili chłopi, którzy zajmowali się uprawą ziemi i hodowlą zwierząt. Wśród ówczesnych Duńczyków byli też handlarze, utrzymujący pokojowe kontakty z innymi ludami.

W epoce Wikingów nastąpił znaczący rozwój ekonomiczny i polityczny duńskiego społeczeństwa, który zapewnił pierwszym władcom panowanie na dużym obszarze geograficznym. Już ok. 700 roku pierwszy znany nam król wikingów – Angantyr – sprawował władzę nad znaczną częścią obszaru, który później stał się terytorium Danii. W X w. państwo duńskie zaczęło kształtować się pod względem geograficznym.

Pierwsze wzmianki o nazwie „Danmark” pochodzą z końca IX wieku. „Dan” to określenie przedstawiciela ludu, który zamieszkiwał terytorium Danii, zaś „mark” oznacza obszar graniczny. Tak więc „Danmark”, to obszar graniczny zamieszkiwany przez Danów. Nazwa ta odnosi się prawdopodobnie do granicy z Sasami, którzy żyli na terytorium stanowiącym obecnie północną część Niemiec.

Na terenie Danii zapisana nazwa „Danmark” pojawiła się po raz pierwszy na kamieniu runicznym w miejscowości Jelling na Jutlandii ok. 955 roku. Napis na kamieniu informuje, że został on wzniesiony przez króla Gorma Starego. Ok. 10 lat później w Jelling syn Gorma Starego – Harald Sinozęby - wzniósł drugi kamień runiczny, informujący o tym, że król Harald opanował całą Danię i Norwegię oraz uczynił Danów chrześcijanami. Kamień runiczny Haralda Sinozębego w Jelling nazywany jest świadectwem chrztu Danii.

W okolicach Ribe odkryto jednak chrześcijańskie groby, pochodzące sprzed czasów Haralda Sinozębego. Są one dowodem na to, że chrystianizacja Danii była długoletnim procesem, a nie polityczną decyzją jednego władcy.

W epoce Wikingów Duńczycy utrzymywali intensywne kontakty ze światem zewnętrznym. Dalekie podróże umożliwiały im łodzie, które były o wiele bardziej sprawne na morzu niż wcześniejsze jednostki pływające. Wikingowie używali ich w celach handlowych, a także do podboju nowych terytoriów.

Wikingowie utrzymywali kontakty handlowe z kupcami z całej Europy, Rosji i krajów arabskich. W IX wieku odbywali również wyprawy wojenne do Anglii, Francjii, a nawet do Konstantynopola. Podczas takich wypraw plądrowali miasta i klasztory oraz ściągali haracze.

Część Wikingów osiedlała się na podbitych ziemiach, np. we francuskiej Normandii. Szczyt podbojów Wikingów nastąpił pod koniec X wieku, kiedy to król Kanut Wielki rządził Danią, Anglią i Norwegią. Rządy te nie trwały jednak długo.