Niels Henrik David Bohr

Ur. 7 października 1885 w Kopenhadze, zm. 18 listopada 1962 w Kopenhadze.

Niels Bohr był synem profesora fizjologii Uniwersytetu w Kopenhadze. Na tej samej uczelni ukończył studia magisterskie, a w 1911 roku otrzymał tytuł doktora fizyki.

Pod nadzorem Ernesta Rutherforda w angielskim Manchesterze podjął pracę nad teorią budowy atomu. W 1913 roku opublikował pracę, w której opisał swój model budowy atomu wodoru.

W roku 1916 Niels Bohr został profesorem na Uniwersytecie w Kopenhadze, a w 1920 – kierownikiem nowo stworzonego Instytutu Fizyki Teoretycznej, w którym kontynuował prace badawcze.

Za badania nad strukturą atomu i mechanizmem promieniowania światła w 1922 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.

Bohr był orędownikiem najbardziej egzotycznych idei mechaniki kwantowej, czyli zjawiska dualizmu korpuskularno-falowego oraz zasady nieoznaczoności. Prowadził na ten temat ożywione dyskusje z Albertem Einsteinem, który był zwolennikiem teorii w duchu mechaniki klasycznej.

Niels Bohr brał udział w działaniach duńskiego ruchu oporu przeciw okupacji hitlerowskiej. W 1943 roku uciekł do Szwecji, aby uniknąć aresztowania przez Gestapo. Potem przedostał się do Londynu a stamtąd udał się do USA. Był członkiem projektu Manhattan, jednak nie wniósł większego wkładu do pracy, bo miał moralne wątpliwości, czy należy budować broń masowej zagłady. Po powrocie do Kopenhagi był orędownikiem pokojowego wykorzystania energii atomowej.

Dla uczczenia naukowych osiągnięć Nielsa Bohra jego nazwiskiem nazwano pierwiastek o liczbie atomowej 107- bohr.