Reformacja 1520 – 1536

W średniowieczu duński kościół stanowił część bogatego i wpływowego Kościoła katolickiego, uznając bezpośrednie zwierzchnictwo papieża. Ok. 1500 roku pozycji kościoła zaczęły zagrażać różne ruchy reformatorskie, m.in. protest niemieckiego zakonnika Marcina Lutra. Jego nauki dotarły do Danii w latach dwudziestych XVI wieku, a rozpowszechnił je duński ksiądz Hans Tausen. Reformacja w Danii rozpoczęła się od teologicznej dyskusji między duchownymi a przedstawicielami władzy świeckiej, jednak szybko rozwinęła się w społeczny bunt przeciw zamożnemu i wszechwładnemu Kościołowi katolickiemu.

Zwolennikami nauk Marcina Lutra byli też duńscy monarchowie z dynastii Oldenburgów, którzy liczyli na to, że luteranizm pomoże im przejąć kościelne bogactwa i wpływy. Król Chrystian II musiał jednak opuścić Danię w 1523 roku w konsekwencji wojen ze Szwecją i miastami hanzeatyckimi. Sympatykiem protestantyzmu był również jego następca - Fryderyk I, który zmarł w 1533 roku. Niedługo po jego śmierci w Danii wybuchła wojna domowa między Kościołem katolickim a protestantami, na czele których stanął syn Fryderyka I – Chrystian III. Konflikt zakończył się w 1536 roku zwycięstwem zwolenników protestantyzmu.

W tym samym roku Chrystian III ogłosił luteranizm religią państwową w Danii, usunął dotychczasowych biskupów, zlikwidował klasztory i zajął kościelne dobra ziemskie, które stanowiły 1/3 ziemi uprawnej w kraju. Kościół w Danii został całkowicie podporządkowany królowi, który w ten sposób znacząco umocnił swoją władzę.

Reformacja była przełomowym wydarzeniem w historii Danii, gdyż doprowadziła do połączenia państwa z kościołem. Był to początek silnej władzy państwowej, która w 1660 roku zmieniona została w jednowładztwo monarchy.